framhald

síðan ég skrifaði fyrstu færsluna hafa minningar komið uppá yfirborðið sem eiga að fylgja með þessum fyrri árum þannig að þið sem lesið þetta verðið bara að afsaka að ég fari svona úr einu í annað og svo er ég að rifja upp jafn óðum og ég skrifa. meðal fyrstu minninga minna úr sveitini sem ekki tengdist neinu góðu vöru rifrildi hjá mömmu og stjúp pabba og var það samt aðalega stjúpi minn sem maður heyrði í, hann kallaði mömmu ýmsum nöfnum sagði ýmislegt um hvernig kona hún væri að hafa eignast barn 17 ára og svo frameftir götunum, ég man að mamma var búin að pakka mikið af fötunum okkar oní töskur og kassa og læsa sig inní herbergi með okkur svo að kallin kæmi ekki inn en alltaf fékk hún að heyra þú getur farið en stelpurnar ekki, svona var hann búin að brjóta mömmu mína niður því alltaf trúði hún honum og fór ekki, ég skyldi það ekki þá afhverju við fórum aldrey en ég skil það í dag, svo ég segji aðeins frá hvernig ég var áður en ég breytist þá á þessum árum að þá var ég mjög glaðlegt barn elskaði allt og alla. var mikil félagsvera en var svona strákastelpa, ég kom sjálfri mér oft í vandræði í sveitinni og ég var það sem ég veit í dag er að ég var bullandi ofvirk enda mamma setti mig kanski í hrein og sæmileg föt eftir 10 mínutur úti þá vöru fötin ónýt :) en svona var ég bara eftir því sem tímin leið varð ég hlédræg, ég fór að loka mig af og eins ég þarf að passa litlu systur mínar, þegar ég var 5 ára að þá var ég látin elta bindivélina á sumrin og færa baggana frá svo að mugavélin kæmist fyrir því oftast voru það bara við 3 sem vörum til að vinna á bænum og gekk ég á eftir bindivélinni hring eftir hring í marga klukku tíma í einu og oft frá hádeigi langt fram á nótt og svo var farið að hirða upp baggana og koma þeim inní hlöðu á meðan heyskapurinn var þá þegar maður gat farið að sofa þá var maður yfirleitt sofnaður áður en höfuðið snerti koddan og svo bókstaflega þurfti að draga mann á fætur því maður var svo þreyttur að maður gat varla vaknað, svo ef það var ekki vinnan úti að þá varð að snúast í kringum kallin maður var sendur hingað og þangað ná í þetta eða fara með hitt og þetta átti oftast bara við mig og mömmu en þar kom nátturulega bæði voru stelpurnar svo litlar fyrst og svo fannst mér ég þurfa oft að gera meira til að þær þyrftu ekki að gera eins mikið og það er ekki langt síðan að ég áttaði mig á hvað ég gerði því í mörg ár hugsaði ég alltaf afhverju þurfti ég alltaf að vinna miklu meira en þær og hugsaði þetta var bara útaf því að hann var ekki alvöru pabbi minn en núna seinni ár þá átta ég mig á því að ég valdi þetta oft sjálf svo að þær myndu sleppa betur, svo að það sé enginn miskilningur þá var ég aldrey misnotuð kynferðislega og ég veit ekki til þess að hann hafi lamið mömmu en hann kunni og kann að nota orðin og það er síst betra, ég er að rifja þetta allt upp orðin 36 ára gömul og þið sjáið að þetta eru orðin sem sitja aðalega í minningunni ekki hvað hann gerði eða lét okkur gera heldur hvernig hann sagði hlutina, í dag veit ég hvað hann var að gera og afhverju og ég vorkenni honum í dag því hann er ekki í lagi ég vil meina að stjúpi minn sé með geðveilur eða einhvað svoleiðis en eins og hann segir hann er í lagi það eru allir aðrir andlega vanheilir eins og hann orðar það.  á þesum árum eignast ég einn vin og sá vinur fékk öll mín tár og allar mínar hugsanir og veit ég að þær voru öruggar hjá honum þetta var hundurinn á bænum hann kátur minn enda var hann besti hundur í heimi og hafði ég hann hjá mér þar til ég var á milli 10og11 ára gömul og þvílík sorg þegar hann dó, ég verð að viðurkenna að þetta er mjög erfitt að rifja þetta allt upp og það er ansi margt sem er en grafið og virðist vera margt sem ég man ekki því það eru margar eyður en þetta kemur smá saman upp þess vegna veð ég svona úr einu í annað enda skiptir það kannski ekki öllu þetta er aðalega fyrir mig enda hef ég ekki sagt mömmu eða systrum mínum frá þessu bloggi mínu kannski á ég eftir að gera það og kannski ekki kemur í ljós, nú ætla ég að stoppa í bili en held áfram síðar bæbæ